Ik heb een eigen bedrijf, als pedagoog. Ik vind ‘t fijn om heel individueel met mensen te werken – aansluiten met het individu en aansluiten als gelijkwaardige. Niet erboven staan, of zo. Dit heb ik ook geleerd tijdens mijn studie en stage.

                Mijn eigen bedrijf begon net een beetje te lopen. Ik ben ook nog niet zo lang geleden afgestudeerd, dat is 2 jaar geleden, het voelt zo kort! Maar omdat ik ook een stabiele basis wilde, ben ik toch ook een beetje gaan solliciteren voor een baan van 2 dagen in de week erbij.

                Waar ik ben afgestudeerd stimuleerden ze ons om voor jezelf te werken en meteen heel groot te gaan. Achteraf heb ik er wel spijt van gehad, want als je net begint is het lastig om ermee rond te komen. Als ZZP’ er is het altijd moeilijk, maar in de zorg al helemaal, want je hebt er vaak specifieke diploma’s voor nodig.

Toen ben ik aangenomen als jongerenwerker, begin maart. Dat is voor mijn gevoel best wel een avontuur geweest. Ik ben begonnen met een meeloop stage, gevolgd door 2,5 maand betaald werken. Maar qua ervaring is meelopen net zo waardevol als het werk zelf hoor, ik heb er ook veel geleerd.

In de eerste instantie had ik het idee dat de organisatie waar ik werkte voor een begeleid wonen traject redelijk vooruitstrevend was, en dat sprak me aan. Wat sowieso echt leerzaam en tegelijkertijd choquerend was, waren de verhalen die ik van jongeren hoorde over hun vorige instellingen.

                 Zo was er bijvoorbeeld een verhaal van iemand die een beetje boos werd en iets gooide, niet eens richting mensen. Hij werd in busje gegooid en ergens heen gebracht, en werd voor langere tijd afgezonderd in een ruimte.

                Of bijvoorbeeld mensen die om het minste worden vastgepakt of opgesloten, dat je denkt: ‘ wow, dat dat in deze tijd nog gebeurt!’ Daar ben ik wel van geschrokken..

Er zaten ook wel pittige jongeren in de instelling hoor, die regelmatig in aanraking kwamen met justitie en politie. Of jongen die werden thuisgebracht met een overdosis, of die collega’s wegpestten.

Ik was niet gewend aan zo’n heftige doelgroep. Ik ben eerder gewend aan mensen die kampen met autisme, ADHD of hoogbegaafdheid. Ik heb nog geen ervaring gehad met criminaliteit. In mijn eigen bedrijf ga ik meer om met jongeren met een hoger 1Q, terwijl hier ook jongeren met borderline bijzaten. Een heftige doelgroep dus.

In het begin ging het heel goed. Ik kreeg veel complimenteren over dat ik het goed deed. Ik durfde veel, ondanks dat ik best nieuw was. Bijvoorbeeld, één keer gooide een jongen een bord naar een ander, en ik stond er gewoon tussen!

Op een gegeven moment kwamen er planningsproblemen, want er was een werknemerstekort. Voor mijn gevoel werd er erg veel van de werknemers gevraagd, maar dat kan ook komen omdat het zo overkwam door mijn collega. Daarom ontstonden er meerdere conflicten met die collega. Uiteindelijk had zij het idee dat ik beter mijn grenzen kon aangeven dan zij, en dat leverde me veel stress op. Ik heb sowieso al snel de angst om niet in groepen geaccepteerd te worden, en was nu bang om niet geaccepteerd te worden in het team.

                Overigens bestond het team maar uit 2 personen, en uiteindelijk heb ik ook ‘t idee dat het niet aan mij lag….nouja, natuurlijk wel een beetje. Mijn collega gaf uiteindelijk ook toe dat het ook aan haar lag.

Uiteindelijk ben ik toch ook over mijn grenzen heengegaan, en ben ik mijn eigen cliënten kwijtgeraakt. Tegen het einde aan heb ik maar de helft nog van mijn diensten gewerkt, ik was bijna overspannen. Er speelde ook wel veel in mijn persoonlijke leven, dat leverde ook een bijdrage aan de stress. Ik merkte dat ik soms zelfs bang of onzeker was, door wat de jongeren deden, en normaal ben ik niet zo.

                Het liep zo ver op, dat ik met enorm veel tegenzin naar het werk ging. Constant had ik een stressgevoel in mijn lichaam en ik kon niet meer slapen. Ter zelfbescherming ben ik dan ook gestopt.

Nu ik terugkijk heb ik zoveel geleerd! En het thema van de les is het aangeven van mijn grenzen. Ik heb gemerkt dat collega’s tegen dezelfde dingen oplopen. Zelfs ik ben over mijn grenzen heengegaan, terwijl ik toch mijn grenzen beter aangeef dan de meesten. Jeetje. Zoveel mensen gaan door totdat ze overspannen zijn. Ik ben ontzettend blij dat ik ben gestopt voor ik overspannen was.

Ik heb ook veel geleerd van de jongeren.

Organisaties geven vaak strenge consequenties aan. Bijvoorbeeld, er was een jongen met een cavia, en zijn voorwaarde om in de instelling te wonen was dat zijn cavia mee mocht. Zijn cavia was alles voor hem!

                Maar hij verzorgde het diertje niet goed volgens de begeleider. Als jongeren te ver gaan, krijgen ze een time-out. Nu zou de cavia een time-out moeten krijgen, want de begeleider had heel erg last van de stank. Volgens mij viel dat wel mee, ik heb het nagevraagd bij de medebewoners en die vonden van niet. Maargoed, de jongen was het er totaal niet mee eens en ging compleet over de rooie.  Hij zei echt: ‘ Als iemand aan mijn cavia komt, snijd ik je keel door.’  Heel heftig.

                Om mijn eerste werkdag moest ik hem mededelen dat zijn cavia wordt weggebracht. In de eerste instantie vroeg ik hem wat zijn verhaal was. Ik was heel nieuwsgierig naar zijn verhaal, en behandelde hem als een gelijkwaardige. Hij vertelde dat hij de cavia niet minder vaak schoonmaakte dan bij zijn ouders. Uiteindelijk heb ik hem ervan overtuigd dat ik erg geïnteresseerd ben in zijn verhaal, en toen gaf hij toe dat het inderdaad wel beter kon. Maar, de begeleiding was niet duidelijk in wat er dan precies beter kon. Hij maakte de kooi één keer per week schoon, en dat is ook wel redelijk toch? Uiteindelijk heb ik het voor elkaar gekregen. Ik zei:’soms moet je mensen maar een beetje met een korrel zout nemen’. Dat vond hij een goede tip! Ik zei ook dat de cavia ook ziek kan worden als je ‘m niet goed verschoond. Toen heeft hij ermee ingestemd dat de cavia een weekje wegging. Maar,hij wilde het wel op papier dat hij ‘m weer terugkreeg.

Dit is een specifiek voorbeeld van de begeleiding en hoe streng ze kunnen zijn. Later hoorde ik wel dat de jongen nu erg veranderd is. Ik heb meerdere succeservaringen, en de meeste komen uit het begin van mijn werkperiode.

Op een gegeven moment kreeg ik het veel moeilijker, ik had veel stress. Ik ging twijfelen aan de strengere regels en consequenties. Een ander voorbeeld: één van de jongens was eens door zijn weekbudget heen en wilde geld lenen voor het OV. Ik heb hem wat geld geleend, maar nadat ik het had uitgeleend moest ik het weer terugvragen van de begeleiding! Dit is namelijk tegen de regels. Toen is de jongen compleet doorgedraaid, en ging met spullen gooien en zo. Ik had dit kunnen voorkomen, maar ik moest het werk doen op ‘hun’ manier. Ik had het geld heus wel teruggekregen!

Een ander voorbeeld is een autistisch meisje die in het weekend naar een concert ging met haar ouders. Ze vroeg of ze wat later op de jeugdinstelling kon komen, maar dat kon echt niet hoor! En dit meisje had al 4 jaar niet naar school gedurfd, en toch vonden ze dat het maar moest.

Waar het op neer komt is dat het jammer is. De organisatie lijkt progressief, maar het heeft zoveel nadelen, en geeft enorm veel druk op de werknemers. Ik vind het wel jammer hoor, ik heb die stabiele basis van een vastere baan nodig, maar wil tegelijkertijd op mijn manier kunnen werken.

Het blijft een zoektocht om de juiste weg voor jezelf te vinden. Bij de volgende sollicitatie ga ik kritischer zijn!

Het gevoel dat de jongeren niet als gelijkwaardig worden gezien door de meeste begeleiders vond ik nog het ergste. Dit stond me tegen. Dit was mijn gevoel hoor, ik denk echt dat het anders kan.

Al die verhalen van al die jongeren die in super heftige instellingen zaten…ook jongeren uit pleeggezinnen, met zulke heftige verhalen. Ik snap wel dat de jongeren ontsporen, met zo’n heftig verleden, en als ze dan ook nog zo respectloos behandeld worden?

Werknemers en werkgevers moeten beter communiceren!