Ik  ga het lekker rustig vertellen, dat vind ik zelf ook prettig.

Ik was een jaar of 17, of nouja ik was 17, en  ik had net een nieuwe fiets gekocht van het geld van mijn krantenwijk. En een goede vriend van me had een racefiets gekocht. Hij fiets vaak wat harder dan ik, maar dat is niet relevant voor het verhaal. We gingen samen fietsen. Toen liep er opeens iemand; maar als ik iets aan het doen ben met iemand dan focus ik alleen maar op wat er gebeurt en op niets anders. Al helemaal als ik aan het fietsen ben en ook aan het communiceren ben met iemand, heb ik geen contact en geen focus over voor iets anders.

                Ik was dus aan het fietsen op één of andere rare weg in Bunnik en er stonden auto’s geparkeerd op die weg.  Er stond één of andere Volvo, en mijn vriend reed er netjes omheen, en ik reed er dus dwars doorheen! Ik ging 34 km per uur en had een ligstuur, dus zat met mijn hoofd naar beneden. Ik was aan het fietsen terwijl ik aan het praten was…en BAM! Het eerste wat in me omging was ‘oh shit, ik heb een ruit van een auto gebroken!’  Dat hele ding, die hele ruit, was kapot. Het was een achterruit. Toen keek ik naar mijn handen en ik dacht ‘oh shit, m’n handen zijn helemaal open’. Alles was aan het bloeden en naar de klote. En toen dacht ik ‘oh shit, er zit een kies los in mijn gebit!’. En het was ook een hele aparte auto, want de meeste auto’s hebben zo’n achterbak zodat je niet meteen door de achterruit klapt. Die hebben nog zo’n uitstekend deel achter de ruit, maar deze had dat niet. Ik lag er met mijn hoofd in volgens mij…en ik voelde mijn mond bloeden. Wat er in me omging was ‘wow, dit kan niet waar zijn wat er net gebeurde, dat kan niet’. 

En toen ging ik aan de overkant van de straat lopen, we wilden de straat oversteken om 112 te bellen of zo. Ik zag sterretjes, ik werd echt verblind door sterretjes! OK… ik ging niet knock-out maar ik was gewoon een minuutlang blind. Dus toen zijn we gaan aanbellen aan de overkant van de straat en hebben we de situatie uitgelegd en 112 gebeld, waardoor de ambulance met loeiende sirenes aankwam. En ik zat echt zo op mijn stoel van, tja de stoel was klaargezet, en ik zag echt zo van ‘ooooh’ [pijnlijk kreunend geluid] pijn te lijden en shit!  

                Ik had ook ‘Baby Light my Fire’ in mijn hoofd, ken je die? En dan die solo die zegmaar aan het einde komt. Grappig, ik herinner me nu veel meer details nu ik het verhaal aan het vertellen ben. Ik herinner me veel meer dan ik me ooit herinnerd heb!

Mensen kwamen uit de ambulance, gaven me een spuit en zeiden van ‘ja, nu ga je wel even roze olifantjes zien..’. En ik voelde me ook een soort van wegzakken, en verder knock-out gaan. Ik werd vervolgens in de ambulance geduwd. Volgens m’n vriend zat ik in de ambulance van ‘aaaahhh heehhh’  [gepijnigd kreunend geluid], maar daar was ik me niet van bewust.

                Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik wakker werd,en mijn hoofd lag ik zo’n oncomfortabel hoofdding, zo’n ding die je nek beschermd als die gebroken is zodat die niet naar de klote gaat. Zo’n soort frame lag ik dus in. Dat deed heel veel pijn maar ik mocht gewoon niet bewegen. Wat ze toen gingen doen dan – ze gingen het glas uit mijn vingers peuteren. Ze hadden wel eerst een verdoving gegeven, maar ik voelde alsnog dat ze glas uit m’n vingers aan het halen waren. Ondanks de verdoving deed het alsnog heel veel pijn. Sorry voor alle details!

                Wat er toen gebeurde is me even niet heel erg duidelijk. Ik werd naar een ziekenhuis kamer gebracht, maar de volgorde is even niet helder. Mijn ouders zijn op een gegeven moment gekomen, helemaal in tranen en shit. Mijn moeder was vlak voordat het gebeurde net in slaap gevallen, dat doet ze normaal nooit. Misschien had ze een voorgevoel. En ik dacht alleen maar ‘shit, wat nou als….’. Bijvoorbeeld was ik maar rechtdoor gegaan in plaats van daarheen. Ik was ook grapjes aan het maken met die andere  jongen over wat er was gebeurd.

Op een gegeven moment hoorde ik van ja, ik moet geopereerd worden vanavond. Ik ging in bed liggen en werd naar de operatiekamer gebracht, en er werd een spuit in me gezet.  Ik voelde het eerst helemaal tintelen in mijn benen en in mijn voeten, en dit gevoel ging steeds verder naar boven. Het is het beste wat ik ooit gevoeld heb, er werd pure morfine toegediend. Ik was helemaal weg en het was heerlijk. Het eerstvolgende dat ik me kon herinneren is dat ik wakker werd met heel veel kiespijn. Ik voelde me misselijk en was helemaal niet OK.  Ik werd terug naar de kamer gebracht, en moest gaan slapen. Dat lukte prima want ik was super gaar.  Dit was trouwens op een maandag, 24 augustus 2009.

                Ik moest dus gaan slapen zonder mijn hoofd te bewegen. Gewoon rechtop slapen op mijn rug,  op mijn hoofd.  Dit was ook heel oncomfortabel, maar ik was zo verdoofd van alle drugs dat het prima was. En het was nog best wel comfortabel in verhouding, want toen kreeg ik te horen dat ik een beugel moest. En niet zomaar een beugel! Maar zo’n ding waarbij je kaken op elkaar geklemd blijven en je niets anders kan eten dan vloeibare dingen. Ik wist niet hoelang dat in moest blijven, ze zeiden, tja een paar weken. Ik kreeg toen een kopje tomatensoep, en dat was het laatste wat ik de komende tijd zou eten.

En toen moest ik dus die beugel krijgen, ik weet niet precies hoe dat ding heet. En ik moest dus de hele tijd zo praten, zo van ‘njaaa’ [praat zonder kaken van elkaar af te bewegen] , op deze manier. En de nacht daarop waren we de drugs een beetje uitgewerkt. Ik moest wel pijnstillers nemen, maar kreeg geen morfine meer. Dat was echt een fucking erge kutnacht. En ik werd de hele tijd wakker, was onrustig, had constant pijn..het was echt een hel. En ik mocht niet op mijn zij liggen. Ik werd wakker ook van de pijn, en was misselijk van al die pijnstillers. Dat is gewoon niet chill.

De volgende dag kwamen mijn ouders weer op bezoek, en die hebben me gezegd dat mijn fiets kapot was.  Die enige twee dagen heb ik geen enkel moment gehuild, en dit was de eerste keer dat ik moest huilen. De fiets waar ik zo aan gehecht was…ik had eerder wel eens gedroomd dat die gestolen was of zo, en dat vond ik al verschrikkelijk, en nu was die kapot! Ik heb zo gehuild, was er echt kapot van.

                Toen kreeg ik te horen dat ik weer naar huis kon, dus ik werd het ziekenhuis uit getrapt. Toen ik weer thuis kwam, was ik enorm gedesoriënteerd. Mijn eigen huis leek de meest vreemde plek op aarde, na twee dagen in het ziekenhuis te zijn geweest. Ja ik was er maar van een maandag tot en met een woensdag, dat was eigenlijk heel kort vond ik. M’n ouders vonden het ook, het was eigenlijk veel te kort. Ik was helemaal in de war, en heb helemaal lopen huilen bij mijn moeder. Ik wilde eigenlijk gewoon terug naar het ziekenhuis, dat voelde als een soort bescherming weet je wel. Ik werd nu aan mijn lot overgelaten.

En nouja, ik bleef nu ongeveer een weekje thuis. De pijn was prima te harden, ik zat aan de antibiotica en zo, en ik moest van die drankjes drinken. ‘Nutridrink’ heten die dingen, daar zitten dan 300 calorieën in per flesje, een soort van astronautenvoedsel. Die kreeg je dan vergoed, want die dingen waren peperduur. Anders hadden we gewoon duizenden euro’s aan dat spul moeten uitgeven. Ik moest 3 flesjes per dag drinken omdat ik anders te mager werd. Alles wat erin zat was ook echt nodig zeg maar. Mijn moeder moest de rest van het voedsel improviseren. Dus ik kreeg dingen te eten als vla, of eten dat ze door de blender haalden plus water, dat was dan mijn avondeten, of soep. In het begin vond ik het echt vies, maar ik moest eraan wennen. Heel bijzonder hoe dat gaat. Het was ook wel weer lekker op een bepaalde manier.

                Toen moest ik terug naar school, en iedereen was helemaal verbaasd, zo van ‘what the fuck is er met jou gebeurd’. Ik moest zelf ook wennen aan het feit dat mijn kaken op elkaar zaten, en mensen moesten er ook aan wennen. Wat kan ik daarover nog meer vertellen, ik weet het niet….achteraf was ik nog helemaal op zoek naar racefietsen en zo, het was een sportfiets die ik had. Ik had me helemaal verheugd op een nieuwe fiets, misschien eentje die beter is dan degene die ik nu had. Nu bleek mijn oude fiets gewoon gefikst te kunnen worden voor 120 euro of zo, dus dat hebben we gedaan. Maar ik heb mijn ligstuur weggehaald want dat vertrouwde ik niet meer.

                Oh, ik kan nog wel een verhaal vertellen over wat er gebeurde toen het eruit ging. Of misschien is het interessant om er eerst iets voor te vertellen. Als je moest kotsen met dat ding in namelijk heb je een huge probleem, want dan moest je eerst de draadjes losknippen. Mijn moeder was iedere keer bang dat ik over mijn nek ging en er stond een teiltje naast mijn bed, de medicijnen maakten me namelijk ook best misselijk. 

                Na twee maanden werd de beugel dus eindelijk los geknipt. En dat was echt een van de meest fijne momenten van mijn leven. Ik was eindelijk weer vrij en kon kauwen wat ik wilde. Of tenminste dat dacht ik, hoopte ik. Maar mijn mond ging echt maar tot zó ver open, maximaal 1 centimeter. Dus ik moest oefenen. Het eerste wat ik ging eten was een Kinder Bueno. Ik moest dat ding gewoon fijn knippen om het te kunnen eten! En ik moest naar de fysio, die mijn kaken checkte om te kijken of het wel goed ging.

Alles is uiteindelijk goed gekomen en ik heb er gelukkig niets aan over gehouden, alleen littekens. En een klein plaatje in mijn kaak, en aan één kant kan ik mijn verstandskiezen niet meer laten weghalen. Aan één kant was mijn kaak dus gebroken geweest, maar wel op twee plekken. Vreemd genoeg voelde ik in de eerste instantie de kaak niet, maar ik voelde alleen dat mijn kies los zat en ik dacht ‘oh die moeten ze vast trekken’. Maar na de operatie zat de kies weer op z’n plek, zat gewoon weer vast. Nou, dat dus dat was mijn verhaal.