Ik probeer het kort te houden, dit is een heel persoonlijk verhaal van mijn vipassanameditatie. Mijn hele levensverhaal komt er in terug eigenlijk wat ik heb meegemaakt.

Ik begin in 2016, dat was een jaar van heel veel veranderingen: ik ben afgestudeerd, verhuisd uit mijn ouderlijk huis en begonnen met werken. Ik dacht op een gegeven moment: wat zal ik gaan doen met mijn vrije tijd? Ik heb geen vriendin, maar had die wel graag gewild. Ik wilde dat ook graag, ben toen dat op internet gaan lezen: hoe zorg je voor een goed verhaal, hoe kom ik in contact met vrouwen, wat willen ze horen? Ik merkte dat die manier van dingen aanpakken me heel ongelukkig maakte, maar ik wilde gewoon hard zijn voor mezelf. Dat hield ik niet vol, ik ben toen gaan gamen, ik raakte vast in een negatieve cyclus. Ik dacht: ik ben niet interessant voor mensen omdat ik weinig te vertellen had, dus ik ging skiën en duiken om interessant gevonden te worden, maar zo werkt het niet.

Aan het einde van dat jaar heb ik ook besloten dat ik meer met meditatie wilde toen en ben toen een 10-daagse Vipassana gaan doen. Heel intensief. Ik dacht: ‘ik ben mezelf nu al zo aan het martelen, laat ik het gewoon proberen’. Ik wilde gewoon weer iets extreems proberen, dit past daar helemaal in. Vipassana dat is 10 dagen 10 uur mediteren per dag, er kwam heel veel shit kwam naar boven dat ik eigenlijk niet naar boven had willen laten komen, maar het was ook zo bijzonder en intens.

Ik begin nu met dag 1, 2 en 3 . Of eigenlijk bij dag 0, de dag dat je binnen moest komen, je toen mocht nog praten met elkaar, je kreeg een kamer en een matras. Het was gewoon normaal. Maar je wist op een gegeven moment: vanaf nu is het 9 dagen stil. Je weet dat je niks meer mag zeggen, echt heel raar! Dag 1, 2 en 3 begonnen we met focussen op de sensatie van ademhaling op het gebied in je neus, dat moest om je concentratie te ontwikkelen. Nu weet ik weer wat te vertellen over dag 0, we zaten daar en opeens werd een bandje opgezet en werd er in het Indiaas gechant. Echt bizar, mensen moesten gewoon lachen, ik kon mijn lachen ook niet inhouden. De manier waarop toen gelachen werd was echt onvervangbaar. Heel ingehouden, maar echt supergrappig Op een gegeven moment legde hij uit hoe je moest mediteren, je mocht niet een andere methode gebruiken. Het moest heel serieus, niet op je telefoon kijken, alleen spullen om te kunnen slapen mocht je bij je houden. Dag 1,2 en 3 waren heel serieus. Ik zat vol met verwachtingen, alleen de oefening zelf was best wel stom. Het werd een beetje vervelend allemaal om steeds om dat stuk bij je neus te concentreren. Je moest je rug recht houden. Drie uur moest je dat in de hal doen, de andere zeven uur mocht je op een plaats waar je dat wilde.

Ik moest er heel erg mijn draai in vinden. Ik zocht de balans tussen hard zijn voor mezelf en aardig zijn voor mezelf. Het was best lastig. Ik ga een klein stukje vooruit in de tijd, op dag 3 was er een nieuwe uitleg van ‘Pater Gerard’ , zo werd de teacher genoemd. Je moest je nu focussen op de plaats waar je snor groeit, dat gold ook voor vrouwen. Overigens waren de mannen en vrouwen tijdens de hele 10-daagse strikt gescheiden.

Die dag was het 30 december, en de volgende dag moesten we echt de hele dag daarop focussen. Het was echt heel bijzonder, je gaat dan dingen voelen die je anders nooit hebt gevoeld. Hier is nog wel een leuk iets over te vertellen. Het was een afgesloten gebied, je mocht niet naar buiten, een soort gevangenis. We zaten naast een voetbalveld, daar gingen ze vuurwerk afsteken. Er kwam een diep gevoel van haat naar boeven. En echt op het toppunt van mijn haat, op dat moment liep ik het pad op en kwam ik opeens een Indiase monnik tegen en die vroeg: waar is Erik? Ik wilde zeggen: ‘fuck up, je mag hier niets zeggen!!’. Ik snapte niet hoe hij het terrein op was gekomen. Ik ging weer in haat naar al het vuurwerk lopen luisteren.

Dag 4 ging het af en aan slecht en goed met mediteren. Dag 5, op 1 januari 2017 was eindelijk de dag dat je de echte shit uitgelegd kreeg. Hij zei: we gaan nu echte inzichtsmeditatie doen waarbij de echte shit naar boven komt. En toen zijn we dat gaan doen, hij zei, je moet stil zitten tijdens iedere meditatie. Ik dacht: dat wordt superlastig worden. Dat heb ik anderhalf gedaan tijdens een video van anderhalf uur. Ik vroeg me af: doe ik het wel goed of niet goed? Hij ging van boven naar beneden met zijn meditatie, alles in mijn lijd deed pijn. Hij hield een heel verhaal, en ging daarna nog lopen zingen ook. Ik dacht: wanneer houd je nou eindelijk op met zingen? Het deed alleen maar erger pijn. Ik dacht: ik kan focussen op de pijn of op wat er nu gebeurd. Toen had ik wel anderhalf uur zo gezeten. Het duurde daarna echt vijf minute voor ik op mijn benen kon staan. Ik was een soort van gehypnotiseerd. Zelfs mijn waterflesje kon ik niet meer pakken. De begeleiders raapte dat toen voor me op. Dit was echt een hele bijzondere dag. En alle dagen daarna moest je die body-scan blijven doen en daar je eigen draai in vinden.

Dan iets over de dagindeling. Je moest echt iedere avond om 10 uur naar bed en om 4 uur opstaan. Was echt supermoe. Je kreeg om 7 uur ontbeet, dus daarvoor moest je 2 uur met een lege maag mediteren. Om 11 uur kreeg je lunch, en studenten die al vaker waren geweest mochten daarna niks meer eten. Daarna gingen we gewoons door met de bodyscans. Je moest in de bodyscans wel registreren, maar mocht er niks mee doen. Sensaties in je lichaam hebben een link met je geest, en daardoor komt er shit naar boven die je eigenlijk heel niet mag zien. Je mocht verder die dagen ook geen sex hebben, dus ook niet masturberen. Dat vond ik nog best lastig.

Tot dag 6 voelde ik nog geen vooruitgang, maar ik dacht toen opeens aan games die ik op zijn 17e creëerde. Dat was heel fijn. Tijdens de meditatie die middag raakte ik in een soort van trance, ik was zo blij dat ik eindelijk vooruitgang had. Ik ben toen ‘s avonds in bed gaan liggen, ik kreeg toen allemaal inzichten van dingen die ik verkeerd had gedaan, en ik begreep gewoon wat ik fout had gedaan. Zo bijzonder. Echt de mooiste avond van mijn leven. Je moest je ego loslaten, want je ego wil lijden, je moest observeren en niet reageren. Het inzicht dat naar boven kwam was dat ik steeds ging denken, en daarna was ik steeds in de war, en ik bleef maar nadenken, en toen ik dat losliet was het zo bijzonder om gewoon de antwoorden naar boven te voelen komen. Dat was zo’n awesome ervaring! Ik deed toen eerst een ademhalingsmeditatie, er kwam een minuut lang een soort meditatief orgasme, echt zo bijzonder. Het bleef maar komen, dit was beter dan seks denk ik, echt ongelofelijk! Echte kundalini energie.

Dag 7 was ik nog zo in het succes van die avond, ik deed eigenlijk bijna niks, maar van alles kwam op. Dag 8 was het omslagpunt om weer serieus te zijn, in de ochtend bij het ontbijt was ik zo ontroerd en emotioneel, ik moest gewoon huilen. Maar ik durfde dat niet, want ik dacht: “ik haal anderen uit de concentratie: . Ik gaf aan dat ik even alleen wilde zijn. Ik kon even alleen zijn gelukkig, maar het huilen kwam niet meer omdat ik wist dat de begeleider weer terugkwam. Het idee was dat je na 7,8 dagen tintelingen gaat voelen in je lichaam, en je kunt dingen voelen die je anders niet voelt, een soort orgastische tintelingen. Ik voelde dat toen opeens in mijn handen, maar je mocht je je daar niet op focussen. Vanaf toen dacht ik, ik heb mijn doel bereikt. Dag 8 voelde ik niks meer van de tintelingen. Dag 9 kwamen de tintelingen weer terug. Ik vond het soms best lastig om zolang stil te blijven. Ik ging tintelingen voelen in mijn handen, kuiten, maar ik voelde het niet in mijn buik, op een gegeven moment ging het in mijn rug zitten. Heel bijzonder, nu ik het vertel voel ik het ook weer overal.

De 10e laatste dag werd de techniek van Metta uitgelegd, een meditiatie van ‘liefdevolle vriendelijkheid’. Ik maakte me daar heel erg zorgen over, want ik had helemaal geen zin om te praten. Maar ik was zo gofocust op mezelf. Maar je moest toen je vrede delen met andere mensen, ik was daar zo bang van. Ik bleef in de hal, ik wilde niet met mensen praten. Maar ik moest toch terug naar de mensen toe, en ik probeerde uit te leggen dat ik niks kon zeggen. Ik kwam uiteindelijk toch wel los. Er was toen iemand die heel goed namen kon raden van mijn moeders, zo bijzonder. Iedereen had zo’n mentale reis gemaakt, echt ongelofelijk.

Na de Vipassana-meditatie raakte ik wel in een andere obsessie, om dingen bij me op te laten komen… ik was een paar weken helemaal uit balans. Vipassana is zeker niet perfect, het heeft zijn gevaren, namelijk om je ego te verliezen.

Nu ik dit vertel realiseer ik me dat het heel goed is om een ego te hebben. Alles voelt zo goed nu, en weer in balans. Ik wil wel met Vipassana doorgaan, maar daarnaast ook gewoon nieuwe uitdagingen aangaan.