Hierbij mijn spannende verhaal tijdens de vakantie in Colombia en Panama.

Normaal gesproken ben ik niet zo van het schrijven van verhalen maar wat er de afgelopen week is gebeurd toen ik met Jess op de San Blas eilanden in Panama was, dat “moest” ik toch even van mij af schrijven.

Na enkele dagen op zee te hebben gevaren komen wij aan bij de San Blas eilanden, hier meerde wij aan bij 1 van de eilanden en mochten op eigen houtje het eiland gaan verkennen.

Ik, Jess en Lies besluiten om op het eiland linksaf te slaan zodat we op de punt van het eiland de oversteek kunnen maken naar het volgende kleine eilandje. Hier tussen ligt een kleine 100 meter water waarbij je een groot deel nog lopend kunt overbruggen.

Na een kleine snorkel sessie komen wij aan bij het 2e eiland waarbij Steef en ik besluiten een rondje om dit eiland te gaan lopen. Samen met de hond (Dannie) van onze kapitein beginnen wij aan deze tocht.

Halverwege horen wij geblaf vanaf het eiland, 2 andere honden besluiten na een hoop geblaf dat zij het wel gezellig vinden om samen met ons het rondje mee te lopen.

Na ongeveer drie kwartier te hebben gelopen over het meest prachtige witte zand en een deel in het water nabij het koraal komen wij aan bij een wat lastiger te bereiken stuk land/zee (een soort van mangrove bos). Steef maakte hier nog een grapje over dat dit wel een perfecte schuilplaats is voor een krokodil.

Aangezien wij ons een flink eind van het vaste land bevinden en de kapitein ons had verzekerd dat hier geen krokodillen zitten lachen wij hier om en vervolgen onze weg rondom het eiland.

Inmiddels is 1 van de honden afgehaakt waardoor onze ‘wolfpack’ nog bestond uit Jess, ik en 2 honden. Nog een klein stukje verder klimmen en klauteren maar we hebben het rondje gehaald.

Op dit punt kwamen wij Lotte ook weer tegen en na een korte pauze besluiten wij dat het tijd is om weer terug te gaan naar het eiland waar wij begonnen.

Dannie springt als eerste het water in, daarna ik, Lies en als laatste Jess. Het hondje van de locals besluit op kniehoogte in het water dat het leuk is geweest en kijkt naar ons hoe wij beginnen aan de snorkeltocht naar de overkant.

Ik heb mijn duikbril op, snorkel in mijn mond en ben aan het genieten van de mooie onderwater wereld die verschijnt wanneer ik mijn hoofd onder water steek.

Halverwege deze snorkeltocht steekt mijn hoofd bovenwater en ik zie aan de overkant een groepje mensen zwaaien. Wanneer mijn oren boven water komen hoor ik dat zij schreeuwen dat wij achter ons moeten kijken.

In een split second is dit ook wat wij alle 3 doen, we zien het hondje van de locals in het water spartelen en een hoog piep geluid maken wat ik de afgelopen dagen niet meer uit mijn hoofd heb kunnen krijgen. Het beestje is aan het verdrinken!

Zonder ook maar verder na te denken zetten wij alle 3 op onze snelste tempo de borst crawl in richting de hond. Kan die hond niet zwemmen? Zit het arme beestje verstrikt geraakt in iets onder water? Heeft hij kramp in zijn pootjes en kan die daarom niet boven water blijven?

Voor mijn gevoel duurde het terug zwemmen om hem te redden een eeuwigheid terwijl dit waarschijnlijk niet langer dan een minuut heeft geduurd.

Ik zie dat Steef al bijna bij het arme beestje is maar besluit toch om alsnog volle vaart die kant op het zwemmen. Nadat ik nog enkele meters van het hondje vandaan ben besloot ik om onder water te kijken wat er nou precies aan de hand is. Mijn hart sloeg toen een paar slagen over….

Het beestje had geen kramp, het beestje zat niet verstrikt in zeewier, nee… ik zie iets veel groters, iets veel enger en iets veel gevaarlijker. In het heldere water verschijnt een dinosaurus achtige staart van ongeveer 1,5 meter. We liggen in het water naast een krokodil!

Daarna zie ik de kop van dit gigantische beest en de pootjes van het arme hondje die daar zijn uiterste best aan het doen is om niet te verdrinken.

Wat je lijf op dat moment met je doet is amper te beschrijven, iedereen weet hoe een dierenvriend ik ben maar binnen een seconde besluit ik dat redden geen nut meer heeft en dat Steef en ik nu aan ons zelf moeten denken. Boven water schreeuwen Lies en ik naar Jess: Weg daar! Zwemmen! KROKODIL!!

Of Jess dit op dat moment hoorde wist ik niet maar ik the heat of the moment denk je heel erg egoïstisch en dus eigenlijk alleen aan je eigen veiligheid.

Lies en ik zwemmen naar het eiland waar wij begonnen, ik ben normaal 1 van de sloomste zwemmers die ik ken maar op dit moment vlieg ik door het water alsof ik voor een Olympische medaille aan het zwemmen ben.

Na wat voor mij uren duurde kom ik op het land aan, de mensen die hier stonden begrepen er in eerste instantie niets van: je zwemt richting de hond om hem te redden en van het ene op het andere moment zwem je in volle vaart de andere kant op? Tot dat zij ook zagen wat er zich daadwerkelijk onder water bevond.

Ik kijk naar de overkant en zie dat Jess gelukkig veilig en zonder verwondingen het andere eiland heeft bereikt. Ook zie ik dat het hondje nergens meer boven water is te zien, de gigantische staart en een deel van zijn kop zie ik langzaam maar zeker richting open zee vertrekken, wat is er de afgelopen paar minuten in godsnaam gebeurd?!

Op het eiland waar Jess zich op dat moment bevind hoor je de andere honden van het eilanden een hoog gepiep en geblaf uitschreeuwen, het leek net alsof zij precies wisten wat er was gebeurd en dat zij 1 van hun maatjes verloren waren.

Bizar om te zien hoeveel gevoel beesten kunnen hebben & zeker heftig om te voelen hoe deze emoties ook op de mensen eromheen over komen.

De mensen aan mijn kant van het eiland zien het ook aan mij: Gaat het? We zien je hartslag je borstkas uit kloppen! De kippenvel die ik vanaf dat moment over mijn hele lijf had heeft zich minutenlang aangehouden. Wat een mega vaag gevoel zo een shot van adrenaline die je lijft door giert als je een situatie meemaakt waar je leven ineens niet meer zeker is….

En nu? Ik wil naar Jess maar die staat in haar eentje op het andere eiland? Ik schreeuw naar de andere kant dat ik onze kapitein ga waarschuwen en ga zorgen dat hij haar met de boot op komt halen. Gezien de afstand tussen de 2 eiland horen wij elkaar slecht en stappen iets verder het water in tot dat het besef komt; hij zwemt hier nog ergens rond. Ik schreeuw naar Jess dat ze uit het water moet blijven en dat hulp onderweg is.

2 andere mensen van onze boot hebben ook alles zien gebeuren vanaf de kant en geven aan dat zij hulp gaan halen en dat ik mijn meissie niet uit het oog moet verliezen. Ze hebben gelijk, ik wilde op dat moment zoveel dingen tegelijkertijd doen dat ik alles maar half deed en afmaakte.

Een klein bootje van 1 van de andere blue sailling boten is in de buurt en besluit een poging te wagen om de krokodil weg te jagen, na om hem heen gevaren te zijn met zijn boot en enkele stenen naar zijn kop te hebben gegooid besluit de krokodil om ook daadwerkelijk te vertrekken.

Deze boot heeft vervolgens Jess opgehaald om vervolgens richting ons te varen. Op het moment dat de boot aan onze kant is vlieg ik Jess om haar nek en geef haar een stevige knuffel wat een fijn gevoel weer bij elkaar te zijn na alles wat er zojuist gebeurd is.

Alle 3 nog niet echt bijgekomen wat de schrik zitten wij in het kleine bootje richting onze eigen boot. De Kapitein wist nog van niets maar in mijn ogen zag hij vrij snel aan onze blikken dat er iets heftigs was gebeurd. Lies vertelde hem wat er was gebeurd en dat er een hond gegrepen was. Gelukkig voegde ze hier meteen aan toen dat het niet Dannie was en dat die veilig en ongeschonden was. Je zag dat de kapitein blij was om te horen dat alles naar omstandigheden toch nog redelijk goed was verlopen.

Het was inmiddels tijd om richting het eiland te gaan voor de lunch, wij hebben aangegeven even geen behoefte te hebben aan een hoop mensen en aan eten en dat wij dus nog even op de boot bleven. Toen kwam de inkakker na zo lang strak te hebben gestaan van de adrenaline… volledig uitgeput, volledig emotieloos voelde ik mij op dat moment. Heel raar om dit allemaal te hebben meegemaakt maar jezus wat een verhaal en herinnering hebben wij er weer bij… die avond zijn er meerdere flessen rum opengetrokken om het leven te vieren, wat zijn wij vandaag met beide benen op de grond gezet over het feit dat je in de natuur niets voorstelt en dat je iedere dag moet koesteren. Het kan over zijn voordat je het weet…